Կիսամյակային հաշվետվություն

Բարև ձեզ ինչպես արդեն գիտեք ես Գայանեն եմ: Ես արդեն ավարտում եմ քոլեջը և այս երեք տարիների ընթացքում քոլեջն ինձ շատ բան է տվել, թե գիտելիքների առումով թե շրջապատի: հաջողվեց գտնել իմ ամենամոտ ընկերուհուն ու նաև շատ ընկերներ: Նաև շատ ճամբորդությունների մասնակցեցի ընկերներիս հետ :Ամենաշատը հավանեցի Գյումրի գնալը մեր սիրելի Պատվելի Թամարի հետ: Ինձ համար հեշտ եր հագոստի մոդելավորումը քանի որ ես արդեն գիտեի կարել բայց, դժվարություններ շատ հանդիպեցին նամանավանդ երեք թելանի շղթայակար տվող մեքենայի հետ: Ես շատ ուրախ եմ որ ընտրեցի այս քոլեջը :Նաև ես արդեն ներկայացրել եմ իմ դիպլոմային աշխատանքը որի համար ստացել եմ գերազանց: Ահա իմ դիպլոմային աշխատանքը`https://gayanemargaryan.wordpress.com/2021/04/29/%d5%a4%d5%ab%d5%ba%d5%ac%d5%b8%d5%b4%d5%a1%d5%b5%d5%ab%d5%b6-%d5%b6%d5%a1%d5%ad%d5%a1%d5%a3%d5%ab%d5%ae%d5%a5%d6%80%d5%a5%d5%af%d5%b8%d5%b5%d5%a1%d5%b6-%d5%a6%d5%a3%d5%a5%d5%bd%d5%bf%d5%ab/

Շորտ-կիաշրջազգեստ

Կարել եմ շորտ-կիսաշրջազգեստ վերջին զանգի համար`

Դիպլոմային նախագիծ«երեկոյան զգեստի ձևավորում»

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի քոլեջ

Մարգարյան Գայանե

Դիպլոմային նախագծի ղեկավար`Մերի Խանջյան

ՀՀ, ք. Երևան 2021

Ներածություն

Որպես դիպլոմային նախագիծ ընտրել եմ«երեկոյան զգեստի ձևավորում»:Ընտրել եմ Անժելիկա կտոր և ծյուլ (բոռդո գույնի):Անժելիկա կտորից վերցրել եմ 2,60մ,իսկ ծյուլ 3,20մ:

ԱՆԺԵԼԻԿԱ ՏԵՍԱԿԻ ԳՈՐԾՎԱԾՔ

Անժելիկան բազմակողմանի խիտ գործվածք էկոստյումի համար, որն ունի ձգվող ազդեցություն և տարածվում է լայնությամբ: Այնշուկայում է արդեն ավելի քան 10 տարի և մինչ այժմ չի կորցնում իր արդիականությունը:Անժելիկան փափուկ և հաճելի գործվածք է, առջևի մասում հարթ և փայլատ, իսկ հետևի կողմում՝ մի փոքր փայլուն: Ձգվող հատկության պատճառով այն չի կնճռոտվում, չի դեֆորմացվում և չի խանգարում շարժմանը: Գործվածքն ունի գեղեցիկ գույներ և առավել հարմար է դասական հագուստի համար: Այս գործվածքը օգտագործվում է հիմնականում կանանց հագուստ կարելու համար՝ կոստյումներ, կիսաշրջազգեստներ, զգեստներ, բաճկոններ և վերարկուններ:

Ծյուլ գործվածքը իր անվանումը ստացել է ֆրանսիական Տյուլ քաղաքի անունից, որտեղ առաջին անգամ արտադրվել է XV դարում` արքայի հրամանով: Որպես հումք են ծառայում բամբակը, պոլիէսթերը, մետաքսը և այլն:Տյուլի խնամքի համար կարևոր է մինչ լվանալը այն թափահարել` մաքրելով փոշուց: Ծյուլից կարված զգեստները նուրբ են ու եթերային։ Հարթ ծյուլը մեծ կիրառություն ունի ներքնազգետսների և կորսետների, կիսաթափանցիկ և թափանցիկ զգեստների, քողերի և շարֆիկների արտադրության մեջ:

Շրջազգեստ կամ զգեստ Զգեստը կանացի հագուստի մի տեսակ է, որը կազմված է վերնազգեստից և փեշից։Լինում են տարբեր երկարության։ Լինում են տարբեր ուրվագծի՝ ուղիղ, լայնացող, նեղացող, կտրվածքով։ Լինում են երեկոյան, ամենօրյա, կոկտելային, կառնավալային, հարսանեկան և այլն։Զգեստը առաջացել է շատ վաղուց։ Նախկինում զգեստ էր կոչվում կաֆտանը, սյուրտուկը, նույնիսկ անդրավարտիքը։ Շրջազգեստի ծագման հայրենիք համարվում է Հունաստանը։ Շրջազգեստ հագնում էին թե կանայք և թե տղամարդիկ։ Այն պատրաստում էին երկար ուղղանկյուն գործվածքից, որը ուսերի հատվածում ամրանում էր կամ կապվում գեղեցիկ բրոշով։Տարիների ընթացքում զգեստի ձևը փոփոխվում է։ Միջնադարում ավելի բարդ զգեստների տեսակներ ի հայտ եկան, տարբեր գունային երանգներով, ձևերով։ Սկսվում է հագուստի մոդելավորման շրջան։ Ռուսաստանում սիրված զգեստ էր համարվում ռուսական սարաֆանը։ Կնոջ զգեստապահարանի անբաժանելի մասիկ է կազմում սև փոքրիկ զգեստը։ Միջին դարերում հագուստը արժեր մի ամբողջ կարողություն, որը զարդարված էր թանկարժեք քարերով:

XIII դարից Իտալիայում, որը կանգնած էր խաչի առևտրային երթուղիներում, շքեղ մետաքս գործվածքներ են հայտնվում, Միլանում նրանք թավշյա են անում :

15-րդ դարի կեսերին կանացի զգեստը ձեռք է բերել չափազանց բարձր իրան, սահուն  գծի խորքային պարանոց, լայնածավալ մանյակով, նեղ երկար գույնով և ասիմետրիկ ծածկված փեշով (միայն ձախ կողմում), որն անցնում է դեպի ներքև:

XVI դար
Վերածննդի ժամանակ մարմինը ընգըծվել էր կորսետով, որը կրծքավանդակի բարձրացրեց: Միևնույն ժամանակ, խիստ իսպանական նորաձևությունը արգելեց դեկոլտեն: Սեւ գույնը գերակշռում էր: Անգլիայում նորաձևությունը որոշվում էր Queen Elizabeth I- ի կողմից:

Janome ֆիրմայի մասնագիտացված կարի մեքենա

Janome կարի մեքենան աշխարհում ճանաչված բրենդ է, ընդլայնված է ավելի քան 100 երկրներում: Այն ճապոնական արտադրության է: Կան տարբեր մոդելների, կարատեսակների:

3 թելանի շղթայական կար տվող կարի մեքենա

Կարի մեքենան կատարում է գործվածքի եզրերը մաքրակարելու գործողությունը: Պահպանում է գործվածքը հլիզվելուց:

Կիսամյակային հաշվետվություն

Ես Գայանեն եմ արդեն 3 կուրսի ուսանողուհի։Հիշեցնեմ որ ընտրել եմ Հագուստի մոդելաորում բաժինը։Այս տարի ավելի խորացված ենք անցնում մասնագիտությունը։Արդեն հմտորեն կարողանում եմ կարել երեք թելանի շղթայական կար տվող կարի մեքենայով, որը բավականին բարդ մեխանիզմ ունի։

Անցանք տարբեր հագուստների գծագրերի կառուցում:Այս ուսումնական տարում կարել ենք կրթահամալիրի նախակրթարանների համար ներքնակներ։ Սեբաստացու օրերին ընդառաջ կարել ենք նաև էկո պայուսակներ և բատիկա տեխնիկայով նկարել վրան։Այդ աշխատանքները ցուցադրվել են այդ օրերին տեղի ունեցած ցուցահանդես-վաճառքին։

Իմ սեբաստացիական օրերը. պատում

Ես Գայանե Մարգարյանն եմ, սովորում եմ Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի քոլեջում, հագուստի մոդելավորոմ և նախագծում բաժնում: Շատ ուրախ եմ, որ ընտրել եմ այս մասնագիտությունը սկզբում ուրիշ մասնագիտությամբ էի որոշել զբաղվել, բայց իմ ընկերները առաջարկեցին այս մասնագիտությունը, նրանց շատ շնորհակալ եմ :
Այս և նախորդ տարվա ընթացքում շատ աշխատանքներ ենք արել ընկեր Թերեզայի և ընկեր Մերիի հետ: Սովորել ենք նկարչություն, հագուստի նախագծում, էսքիզավորելու տարբեր տեխնիկաներ և ոճեր: Մի քանի էսքիզից րադեն ստացել եմ հագուստներ. այդ գործում ինձ ընկեր Մերին է օգնել՝ ձևել և կարել է սովորեցրել: Սկզբից այդքան էլ չէր ստացվում, դժվարանում էի թե՛ նկարելուց, թե ձևելուց, բայց քիչ-քիչ դասավանդողներիս օգնությամբ կարողացա հմտանալ:

Այս երկու տարվա ընթացքում մասնակցել եմ տարբեր տեխնոլոգիական նախագծերի, նաև աշխատել եմ կավով, պատրաստել եմ զարդեր և այլ իրեր, բայց դա ինձ այդքան չի դուր եկել, որքան էսքիզներ նկարելը և հագուստ ձևելն ու կարելը:
Քոլեջում ունենք գինու և խաղողի դպրոց, բոլոր սեբաստացիների պես ես էլ եմ մասնակցել գինու շշերի ձևավորմանը. պիտակներ ենք մտածել և գինու շշերի համար տոպրակներ: Առաջին անգամ էի զբազվում այդպիսի աշխատանքով ու ինձ դուր եկավ դա: Նոր տարվա նախագիծն էլ էր հետաքրքիր. բացի քոլեջի ձևավորումից մենք կուրսեցիներով ագարակի համար պատրաստել ենք գեղեցիկ իրեր և ստեղծել ենք հետաքրքիր ամանորյա միջավայր:
Այս տարվա ընթացքում ես շատ բան սովորեցի, դա ինձ շատ կօգնի ապագայում, իմ կյանքում: Հիմա այս թագավարակի պատճառով աշխատում ենք տնից, հեռավար-առցանց ձևով: Ընկեր Թերեզայի հետ արդեն մի քանի նախագիծ ենք արել, մեզ հանձնարարել է նկարել էսքիզներ, կոլաժներ և այլն: Ուսուցումը շարունակում ենք դեռ, ես էլ սիրով եմ աշխատում:

Հեռավար-առցանց ուսուցման Ги де Мопассан «Ожерелье»

Это была одна из тех изящных и очаровательных девушек, которые, словно по иронии судьбы, рождаются иногда в чиновничьих семействах. У нее не было ни приданого, ни надежд на будущее, никаких шансов на то, чтобы ее узнал, полюбил и сделал своей женой человек состоятельный, из хорошего общества, и она приняла предложение мелкого чиновника министерства народного образования.

Не имея денег на красивые платья, она одевалась просто, но чувствовала себя несчастной.
Она страдала непрестанно, так как чувствовала себя рожденной для изящной жизни, для самой утонченной роскоши. Она страдала от бедности своего жилья, от убожества голых стен, просиженных стульев, полинявших занавесок. Все, чего не заметила бы другая женщина того же круга, мучило ее и возмущало.
Один вид маленькой бретонки, которая вела их скромное хозяйство, рождал в ней горькие сожаления и несбыточные мечты. Ей снилась немая тишина приемных, задрапированных восточными тканями, освещенных высокими канделябрами старой бронзы, величественные лакеи в шелковых чулках, дремлющие в мягких креслах от расслабляющей жары калориферов. Ей снились затянутые старинным штофом просторные салоны, где тонкой работы столики уставлены неслыханной цены безделушками, кокетливые раздушенные гостиные, где в пять часов за чаем принимают близких друзей-мужчин, прославленных и блестящих людей, внимание которых льстит каждой женщине.
Когда она садилась обедать за круглый стол, покрытый трехдневной свежести скатертью, напротив мужа, и он, снимая крышку с суповой миски, объявлял радостно: «Ага, суп с капустой! Ничего не может быть лучше!..» — она мечтала о тонких обедах, о сверкающем серебре, о гобеленах, украшающих стены героями древности и сказочными птицами в чаще волшебного леса; мечтала об изысканных яствах[8], подаваемых на тонком фарфоре, о любезностях, которые шепчут на ухо и выслушивают с загадочной улыбкой, трогая вилкой розовое мясо форели или крылышко рябчика.
У нее не было ни платьев, ни драгоценностей, ровно ничего. А она только это и любила, она чувствовала, что для этого создана. Ей так хотелось нравиться, быть обольстительной и иметь успех в обществе, хотелось, чтобы другие женщины ей завидовали.
Изредка она навещала богатую подругу, с которой они вместе воспитывались в монастыре, и каждый раз, возвращаясь от этой подруги, она так страдала, что клялась не ездить туда больше. Целые дни напролет она плакала от горя, от жалости к себе, от тоски и отчаяния.
Однажды вечером ее муж вернулся домой с торжествующим видом и подал ей большой конверт.
— Вот возьми, — сказал он, — это тебе сюрприз.
Она быстро разорвала конверт и вытащила из него карточку, на которой было напечатано:

«Министр народного образования и г-жа Жорж Рампонно просят г-на и г-жу Луазель пожаловать на вечер в министерство, в понедельник 18 января».

Вместо того чтобы прийти в восторг, как ожидал ее муж, она с досадой швырнула приглашение на стол.
— На что оно мне, скажи, пожалуйста?
— Как же так, дорогая, я думал, ты будешь очень довольна. Ты нигде не бываешь, и это прекрасный случай, прекрасный. Я с большим трудом достал приглашение. Всем хочется туда попасть, а приглашают далеко не всех, мелким чиновникам не очень-то дают билеты. Ты там увидишь все высшее чиновничество.
Она сердито посмотрела на мужа и сказала с раздражением:
— В чем же я туда поеду? Мне надеть нечего!
Ему это в голову не приходило; он пробормотал:
— Да в том платье, что ты надеваешь в театр. Оно, по-моему, очень хорошее.
Тут он увидел, что жена плачет, и замолчал, растерянный и огорченный. Две крупные слезы медленно катились по ее щекам к уголкам рта. Он произнес, заикаясь:
— Что с тобой? Что?
Сделав над собой усилие, она подавила горе и ответила спокойным голосом, вытирая мокрые щеки:
— Ничего. Только у меня нет платья, и, значит, я не могу ехать на этот вечер. Отдай свой билет кому-нибудь из сослуживцев, у кого жена одевается лучше меня.
В отчаянии он начал уговаривать ее:
— Послушай, Матильда. Сколько это будет стоить — приличное платье, такое, чтобы можно было надеть и в другой раз, что-нибудь совсем простое?
Она помолчала с минуту, мысленно подсчитывая расходы и соображая, сколько можно попросить, чтобы экономный супруг не ахнул в испуге и не отказал ей наотрез.
Наконец она ответила с запинкой:
— Точно не знаю, но, по-моему, четырехсот франков мне хватило бы.
Он слегка побледнел: как раз такая сумма была отложена у него на покупку ружья, чтобы ездить летом на охоту в окрестности Нантера с компанией приятелей, которые каждое воскресенье отправлялись туда стрелять жаворонков.
Однако он ответил:
— Хорошо. Я тебе дам четыреста франков. Только постарайся, чтобы платье было нарядное.
Приближался день бала, а госпожа Луазель не находила себе места, грустила, беспокоилась, хотя платье было уже готово. Как-то вечером муж заметил ей:
— Послушай, что с тобой? Ты все эти дни какая-то странная.
Она ответила:
— Мне досадно, что у меня ничего нет, ни одной вещицы, ни одного камня, нечем оживить платье. У меня будет жалкий вид. Лучше уж совсем не ездить на этот вечер.
Он возразил:
— Ты приколешь живые цветы. Зимой это считается даже элегантным. А за десять франков можно купить две — три великолепные розы.
Она не сдавалась.
— Нет, не хочу… это такое унижение — выглядеть нищенкой среди богатых женщин.
Но тут муж нашелся:
— Какая же ты дурочка! Поезжай к твоей приятельнице, госпоже Форестье, и попроси, чтобы она одолжила тебе что-нибудь из драгоценностей. Для этого ты с ней достаточно близка.
Она вскрикнула от радости:
— Верно! Я об этом не подумала.
На следующий день она отправилась к г-же Форестье и рассказала ей свое горе.
Та подошла к зеркальному шкафу, достала большую шкатулку, принесла ее, открыла и сказала г-же Луазель:
— Выбирай, дорогая.
Она видела сначала браслеты, потом жемчуга, потом золотой с камнями крест чудесной венецианской работы. Она примеряла драгоценности перед зеркалом, колебалась, не в силах расстаться с ними, отдать их обратно. И все спрашивала:
— У тебя больше ничего нет?
— Конечно, есть. Поищи. Я же не знаю, что тебе может понравиться.
Вдруг ей попалось великолепное бриллиантовое ожерелье в черном атласном футляре, и сердце ее забилось от безумного желания. Она схватила его дрожащими руками, примерила прямо на платье с высоким воротом и замерла перед зеркалом в восхищении. Потом спросила нерешительно и боязливо:
— Можешь ты мне дать вот это, только это?
— Ну, конечно, могу.
Г-жа Луазель бросилась на шею подруге, горячо ее поцеловала и убежала со своим сокровищем.

Настал день бала. Г-жа Луазель имела большой успех. Изящная, грациозная, веселая, словно опьяневшая от радости, она была красивее всех. Все мужчины на нее смотрели, спрашивали, кто она такая, добивались чести быть ей представленными. Чиновники особых поручений желали вальсировать только с ней. Сам министр ее заметил.
Она танцевала с увлечением, со страстью, теряя голову от радости, не думая ни о чем, упиваясь триумфом своей красоты, успеха, окутанная, словно облаком счастья, всем этим поклонением, всеми желаниями, пробужденными ею, торжествуя полную победу.
Они ушли только в четыре часа утра. Муж с полуночи дремал в маленьком, почти пустом салоне в обществе трех других чиновников, жены которых очень веселились.
Он набросил ей на плечи накидку, скромное будничное одеяние, убожество которого не вязалось с изяществом бального туалета. Она это чувствовала, и ей хотелось убежать, чтобы ее не заметили другие женщины, кутавшие плечи в пышные меха.
Луазель удержал ее:
— Да погоди же. Ты простудишься на улице. Я поищу фиакр.
Не слушая его, она бежала вниз по лестнице. На улице фиакра поблизости не оказалось, и они отправились на поиски, окликая всех извозчиков, проезжавших поодаль.
Они спустились к реке, прозябнув и уже ни на что не надеясь. Наконец на набережной им повстречался дряхлый экипаж ночного извозчика, какие в Париже показываются только ночью, словно среди дня они стыдятся своего убожества.
Он привез их домой, на улицу Мартир, и они молча поднялись к себе. Для нее все было кончено. А он думал о том, что к десяти часам ему надо быть в министерстве.
Она снимала накидку перед зеркалом, чтобы еще раз увидеть себя во всем блеске. И вдруг вскрикнула. Ожерелья не было у нее на шее.
Муж, уже полураздетый, спросил:
— Что с тобой такое?
— Со мной… у меня… у меня пропало ожерелье госпожи Форестье.
Он растерянно вскочил с места:
— Как!.. Что такое? Не может быть!
Они стали искать в складках платья, в складках накидки, в карманах, везде. И ничего не нашли. Он спросил:
— Ты помнишь, что оно у тебя было, когда мы уходили с бала?
— Да, я его трогала в вестибюле министерства.
— Но если б ты его потеряла на улице, мы бы услышали, как оно упало. Значит, оно в фиакре.
— Да. Скорее всего. Ты запомнил номер?
— Нет. А ты тоже не посмотрела?
— Нет.
Они долго смотрели друг на друга, убитые горем. Потом Луазель оделся.
— Пойду, — сказал он, — проделаю весь путь, который мы прошли пешком, посмотрю, не найдется ли ожерелье.
И он вышел. Она так и осталась в бальном платье, не зажигая огня, не в силах лечь, так и застыла на месте, словно мертвая.
Муж вернулся к семи часам утра. Он ничего не нашел.
Затем он побывал в полицейской префектуре, в редакциях газет, где дал объявление о пропаже, на извозчичьих стоянках — словом, всюду, куда его толкала надежда.
Она ждала весь день, все в том же отупении от страшного несчастья, которое над ними стряслось.
Луазель вернулся вечером, бледный, осунувшийся; ему не удалось ничего узнать.
— Напиши своей приятельнице, — сказал он, — что ты сломала замочек и отдала его исправить. Этим мы выиграем время, чтобы как-нибудь извернуться.
Она написала письмо под его диктовку. К концу недели они потеряли всякую надежду, и Луазель, постаревший лет на пять, объявил:
— Надо возместить эту потерю.
На следующий день, захватив с собой футляр, они отправились к ювелиру, фамилия которого стояла на крышке. Тот порылся в книгах:
— Это ожерелье, сударыня, куплено не у меня; я продал только футляр.
Тогда они стали ходить от ювелира к ювелиру, в поисках точно такого же ожерелья, припоминая, какое оно было, советуясь друг с другом, оба еле живые от горя и тревоги.
В одном магазине Пале-Рояля они нашли колье, которое им показалось точь-в-точь таким, какое они искали. Оно стоило сорок тысяч франков. Им его уступили за тридцать шесть тысяч.
Они попросили ювелира не продавать это ожерелье в течение трех дней и поставили условием, что его примут обратно за тридцать четыре тысячи франков, если первое ожерелье будет найдено до конца февраля.
У Луазеля было восемнадцать тысяч франков, которые оставил ему отец. Остальные он решил занять.
И он стал занимать деньги, выпрашивая тысячу франков у одного, пятьсот у другого, сто франков здесь, пятьдесят франков там. Он давал расписки, брал на себя разорительные обязательства, познакомился с ростовщиками, со всякого рода заимодавцами. Он закабалился до конца жизни, ставил свою подпись на векселях, не зная даже, сумеет ли выпутаться, и, подавленный грядущими заботами, черной нуждой, которая надвигалась на него, перспективой материальных лишений и нравственных мук, он поехал за новым ожерельем и выложил торговцу на прилавок тридцать шесть тысяч.
Когда г-жа Луазель отнесла ожерелье г-же Форестье, та сказала ей недовольным тоном:
— Что же ты держала его так долго, оно могло понадобиться мне.
Она даже не раскрыла футляра, чего так боялась ее подруга. Что она подумала бы, что сказала бы, если бы заметила подмену?
Может быть, сочла бы ее за воровку?

Г-жа Луазель узнала страшную жизнь бедняков. Впрочем, она сразу же героически примирилась со своей судьбой. Нужно выплатить этот ужасный долг. И она его выплатит. Рассчитали прислугу, переменили квартиру — наняли мансарду под самой крышей.
Она узнала тяжелый домашний труд, ненавистную кухонную возню. Она мыла посуду, ломая розовые ногти о жирные горшки и кастрюли. Она стирала белье, рубашки, полотенца и развешивала их на веревке; каждое утро выносила на улицу сор, таскала воду, останавливаясь передохнуть на каждой площадке. Одетая как женщина из простонародья, с корзинкой на руке, она ходила по лавкам — в булочную, в мясную, в овощную, торговалась, бранилась с лавочниками, отстаивала каждое су из своих нищенских средств.
Каждый месяц надо было платить по одним векселям, возобновлять другие, выпрашивать отсрочку по третьим. Муж работал вечерами, подводя баланс для одного коммерсанта, а иногда не спал ночей, переписывая рукописи по пяти су за страницу.
Такая жизнь продолжалась десять лет. Через десять лет они все выплатили, решительно все, даже грабительский рост, даже накопившиеся сложные проценты. Г-жа Луазель сильно постарела. Она стала шире в плечах, жестче, грубее, стала такою, какими бывают хозяйки в бедных семьях. Она ходила растрепанная, в съехавшей на сторону юбке, с красными руками, говорила громким голосом, сама мыла полы горячей водой. Но иногда, в те часы, когда муж бывал на службе, она садилась к окну и вспоминала тот бал, тот вечер, когда она имела такой успех и была так обворожительна.
Что было бы, если бы она не потеряла ожерелья? Кто знает? Кто знает? Как изменчива и капризна жизнь! Как мало нужно для того, чтобы спасти или погубить человека.
Как-то в воскресенье, выйдя прогуляться по Елисейским Полям, чтобы отдохнуть от трудов целой недели, она вдруг увидела женщину, которая вела за руку ребенка. Это была г-жа Форестье, все такая же молодая, такая же красивая, такая же очаровательная.
Г-жа Луазель взволновалась. Заговорить с ней? Ну конечно. Теперь, когда она выплатила долг, можно все рассказать. Почему бы нет.
Она подошла ближе.
— Здравствуй, Жанна.
— Но… сударыня… я не знаю… Вы, верно, ошиблись.
— Нет. Я Матильда Луазель.
Ее приятельница ахнула:
— Бедная моя Матильда, как ты изменилась!
— Да, мне пришлось пережить трудное время, с тех пор как мы с тобой расстались. Я много видела нужды… и все из-за тебя!
— Из-за меня? Каким образом?
— Помнишь то бриллиантовое ожерелье, что ты дала мне надеть на бал в министерстве?
— Помню. Ну и что же?
— Так вот, я его потеряла.
— Как! Ты же мне вернула его.
— Я вернула другое, точно такое же. И целых десять лет мы за него выплачивали долг. Ты понимаешь, как нам трудно пришлось, у нас ничего не было. Теперь с этим покончено. И сказать нельзя, до чего я этому рада.
Г-жа Форестье остановилась как вкопанная.
— Ты говоришь, вы купили новое ожерелье взамен моего?
— Да. А ты так ничего и не заметила? Они были очень похожи.
И она улыбнулась торжествующе и простодушно. Г-жа Форестье в волнении схватила ее за руки.
— О бедная моя Матильда! Ведь мои бриллианты были фальшивые! Они стоили самое большее пятьсот франков.

Հեռավար առցանց առաջադրանք Ժան Պոլ Գոտյե

Ծնվել է 1952 թ. ապրիլի 24-ին, Ֆրանսիայում, հաշվապահների ընտանիքում։ Ընտանիքում եղել է միակ երեխան։ Փոքր տարիքից սիրել է զբաղվել հագուստի մոդելավորմամբ, սակայն ծնողները դեմ են եղել։ 2 տարեկանում տեղափոխվել է տատիկի տուն՝ Փարիզ։ Մանկությունն անցել է տատիկի մոտ, որտեղ էլ առաջացել է նրա սերը դեպի նորաձևությունը։ Մանուկ հասակում իր սիրելի Թեդի արջուկի համար, որի անունն է «Նանա» ձևավորել է զգեստներ։ Այժմ «Նանա»-ն ցուցադրվում է թանգարաններում։ Երիտասարդ տարիքում ցանկանում էր դառնալ վարսահարդար, սակայն դիտելով Բեքերի «Дамские тряпки» ֆիլմը՝ փոխեց իր որոշումը։ Ամեն անգամ այդ ֆիլմը դիտելիս իրեն թվում էր, որ այդ ամենը կատարվում էր իր հետ։ Ժան Պոլ Գոտյեն չի ստացել հատուկ կրթություն։

1970 թ. իր աշխատանքներն ուղարկում է Փարիզի առաջատար նորաձևության տներին և սույն թվականին ընդունվում է Պիեռ Կարդենի մոտ աշխատանքի։ Պիեռին շատ են դուր գալիս նրա աշխատանքները և նա նշանակում է Ժան Պոլին որպես ավագ օգնական։ Կարդենի նորաձևության տանը տիրում էր կատարյալ ազատություն, ինչի շնորհիվ Ժան Պոլը կատարելագործվում էր։ 1972 թ. նա որոշում է աշխատել Ժան Պատոյի հետ։ Նա Ժան Պոլին պահում էր շրջանակների մեջ և նա վերադանում է Պիեռի նորաձևության տուն։ 1975 թ. նա լքում է Պիեռ Կարդենի նորաձևության տունը և հիմնում իր նորաձևության կենտրոնը։ Նույն թվականին թողարկում է իր առաջին հավաքածուն։

Առաջին զգեստները կարված էին թաշկինակներից, մարտկոցներից և այլ անպիտան իրերից։ Ցուցադրությունների համար նա ընտրում էր ամենատարօրինակ վայրերը՝ բռնցքամարտի ռինգ, լքված զբոսայգի, լքված բանտ։ Այդ հավաքածուն նա ստեղծել է իր մանկության ընկերների հետ՝ Ֆրենսիս Մինուժի և Դոնալդ Պատարի հետ։ Չկային անհրաժեշտ միջոցներ, սակայն կար ներշնչանք։ Առաջին հավաքածուն բացասական արձագանք առաջացրեց քննադատների մոտ։ Սակայն ընկերները նրան աջակցում էին, որոնք էլ ողջ կյանքի ընթացքում նրա կողքին էին։

1978 թ. նրան հովանավորում է ճապոնական Կաշիյամա ընկերությունը։ Նրանց խորհրդով նա ստեղծեց հավաքածու նվիրված 1960-ականներին՝ Ջեյմս Բոնդի ոճով։ Սկանդալային հագուստների շնորհիվ նա շուտով դարձավ աշխարհահռչակ։ Գեղեցիկ մոդելների փոխարեն նա վարձում է կարճահասակների և սևամորթների։ Այդ ամենը նա բացատրում է հետևյալ կերպ. «Իմ մոդելները ցուցադրում են ոչ թե իրենց, այլ իմ հագուստները»։ Շեյլան առաջին երգիչուհին էր, ով սկսեց հագնել Գոտյեի շորերը ելույթների ժամանակ։ 1980-ականներին նա ստեղծում է հագուստներ Մադոննայի «Blond Ambition World»շրջագայության համար։ Մադոննայի լեգենդար կորսետը կարված է նրա կողմից, որը այժմ իր տեղն է գտել թանգարանում։ Ժան Պոլի շնորհիվ է, որ մինչ այսօր կորսետը խելքահան է անում բոլորին։

1988 թ.-ին Ժան Պոլը իմանում է, որ իր ընկեր Ֆրենսիս Մինուժը հիվանդ է ՁԻԱՀ-ով։ 1990-ականներին կյանքը նրանից խլեց Ֆրենսիս Մինուժին։ Նրա մահը շատ վատ ազդեցություն թողեց Ժան Պոլի վրա։ Սակայն կյանքն առաջ է գնում։ Այդ ամենից հետո Ժան Պոլը միանում է ՁԻԱՀ-ի դեմ պայքարին։

Տարեցտարի նրա հագուստի մոդելները ավելի փառահեղ են դառնում։ 1997 թ. նա թողարկում է իր առաջին Haute Couture հավաքածուն։1999 թ. սեպտեմբերին Jean Paul Gaultier ընկերությունը վաճառում է բաժնեմասի 35%-ը Hermes նորաձևության տանը։ 2003թ. Գոտյեն նշանակվեց Փարիզի հանրահայտ Hermès նորաձևության տան կրեատիվ տնօրեն։ Միայն Ժան Լուի Դյումայի մահից հետո նա 2010թ. նա լքում է Hermes-ը և լիովին նվիրվում իր նորաձևության տանը։2011 թ. Jean Paul Gaultier ապրանքանիշը վերավաճառվեց իսպանական Puig ընկերությանը, իսկ Ժան Պոլ Գոտյեն դարձավ իր նորաձևության տան գլխավոր դիզայները։ Նա ստացել է L’enfant terrible մականունը (կամակոր երեխա):

Գոտյեի հանրահայտ հաճախորդներից էին Մադոննան, Մերիլին Մենսոնը, Լեդի Գագան, Շերը, Ռիհաննան, Քայլի Մինոուգը,Նիկոլ Քիդմանը։ 2012 թ. Haute Couture հավաքածուն նվիրվում է ի հիշատակ Էմի Ուայնհաուսին։ Կարել է հագուստներ «Հինգերորդ տարրը», «Սև կարապ», «Կիկա», «Մաշկը, որի մեջ ապրում եմ» ֆիլմերի գլխավոր հերոսների համար։ «Հինգերորդ տարրը» ֆիլմի համար նա կարել է 954 հատ հագուստ։ Լյուկ Բիսոնը այդ ֆիլմի սցենարը գրել էր դեռևս դպրոցում։ Երբ Լյուկին հարցնում են, թե ինչու նա ավելի շուտ չէր նկարահանում ֆիլմը, նա պատասխանում էր, որ չէր կարողանում գտնել այն դիզայներին, ով կօգներ իրեն ասել, որ սերը կարող է փրկել աշխարհը։ «Ինձ պետք էր աշխարհի ամենալավ հագուստի մոդելավորողը և երբ գտա նրան, սկսեցի նկարահանումները»,- ասում էր նա։ Ֆիլմն ունեցավ ապշեցուցիչ հաջողություն։

Գոտյեն ոգեշնչվում էր այն ամենով, ինչ տեսնում էր Փարիզի փողոցներում։

էսքիզներ

Հեռավար առցանց առաջադրանքներ

էսքիզներ

Հեռավար-առցանց առաջադրանքներ Իրավունքի հիմունքներ

Գործարքներ

1.Ի՞նչ է գործարքը և որո՞նք են դրա տեսակները։

1.Գործարքները գիտակցված, նպատակամղված գործողություններ են, որոնց կատարմամբ անձիք ձգտում են, հասնել որոշակի իրավական հետեվանքների:Օրինակ` ձեռք բերել ինչ-որ գույք և այլն: Գործարքները կարող են լինել միակողմանի և երկկողմանի:

2.Ի՞նչ է գործարքի ձևը, և որո՞նք են դրանք։

2.Գործարքի ձևը գործողություն կատարող սուբյեկտի կամքի արտահայտման եղանակն է: Գործարքները կարող են ունենալ բանավոր կամ գրավոր ձև:

3.Ո՞ր գործարքներն են կնքվում բանավոր։

3.Գործարքը, որի համար օրենքով կամ կողմերի համաձայնությամբ սահմանված չէ գրավոր ձև, կարող է կնքվել բանավոր:

4.Որո՞նք են գործարքի հասարակ գրավոր ձևը չպահպանելու հետևանքները։

4.Կողմերի համաձայնությամբ ցանկացած գործարք կարող է կնքվել գրավոր, չնայած որ օրենքը գրավոր ձև չի պահանջում:Հասարակ գրավոր ձևով պետք է կնքվեն`1)իրավաբանական անձանց` միմյանց միջև և քաղաքացիների հետ գործարքները,2)քաղաքացիների միջև աշխատավարձի սահմանված նվազագույն չափի քսանապատիկ գումարի չափից գործարքները: Գործարքի հասարակ գրավոր ձևը չպահպանելը գործարքը դարձնում է վիճահարույց:

5.Ո՞ր գործարքներն են ենթակա նոտարական վավերացման։

5.1)Օրենքով նշված դեպքերում, 2)Կողմերից մեկի պահանջով,թեկուզև օրենքով տվյալ տեսակի գործարքների համար այդ ձևը չի պահանջվում:

6.Ո՞ր գործարքներն են ենթակա պետական գրանցման։

6.Պետական գրանցման ենթակա են անշարժ գույքի հետ կատարվող գործարքներից բխող իրավունքները: Շարժական գույքի հետ կատարվող գործարքներից ծագող իրավունքները ենթակա են պետական գրանցման, օրենքով նախատեսված դեպքերում:

7.Ի՞նչ են գործարքի վավերության պայմանները։

7.Որպեսզի գործարքը համարվի վավերական, այն պետք է համապատասխսնի գործարքին օրենքով ներկայացվող պահանջներին:Հակառակ դեպքում գործարքն անվավեր է օրենքին հակասող արատներ ունենալու պատճառով:

8.Որո՞նք են անվավեր գործարքների տեսակները։

8.Անվսվեր գործարքները լինում են վիճահարույց և առոչինչ: Վիճահարույց գործարքը վավեր կարող է ճանաչել միայն դատարանը` օրենքով սահմանված հիմքերով: Առոչինչ գործարքներն անվավեր են օրենքի ուժով:

9.Ի՞նչ հետևանքներ են առաջացնում անվավեր գործարքները։

9.Անվավեր գործարքը չի առաջացնում իրավական հետեվանքներ: Նման գործարքն անվավեր է կնքելու պահից: Գործարի անվավերության դեպքում կողմերից յուրաքանչյուրը պարտավոր է մյուս կողմին վերադարձնել գործարքով ամբողջ ստացվածը, իսկ ստացածը բնեղենով վերադարձնելու անհնարինության դեպքում հատուցել դրամով: Որոշ անվավոր գործարքների համար սահմանված են նաև այլ անբարենպաստ հետևանքներ: